Mensen vragen RobertZ wel eens naar een bijzondere restaurant ervaring. Daar hoef ik niet lang over na te denken: een "VIS" restaurant nabij New Orleans, USA. Ik moet hier nog steeds regelmatig aan denken.....
Het moet rond 1998 geweest zijn, een periode in een vorig leven dat ik vaker in New Orleans moest zijn. En wat ik wel vaker deed: ik sprak een lokale taxi chauffeur aan en vroeg hem waar hij met zijn gezin graag ging eten. Dat moet je dan wel goed uitleggen want voor je het weet stuurt hij richting $$$ restaurants, het type eerder failliet dan gevuld zeg maar... Vaak krijgen taxichauffeurs voor het afleveren van een hongerige klant een bonus maar dat was die avond niet mijn idee. Ook dit keer moest ik de chauffeur duidelijk maken dat ik naar ZIJN favoriete eettent wilde. Wat uiteindelijk altijd helpt is de man uitnodigen mee te gaan eten op jouw kosten. Overigens moet je daar in de VS wel mee oppassen, veel taxi chauffeurs in de VS wegen de helft van hun auto en aangezien elk pondje ook daar door het mondje komt kan de rekening dan alsnog richting $$$ gaan. Maar deze aardige man was nogal magertjes, dus durfde ik het wel aan. Op mijn uitnodiging ging hij graag in. Logisch. Een ritje heen, eten op kosten van die maffe witte buitenlander, en de zekerheid van een betaald ritje terug. Ach. De zaak betaalde en ik hield wel van iets avontuurlijks wanneer ik op zakenreis was. Hij ging rijden. En rijden. En rijden. Net toen ik mij afvroeg of vliegen wellicht niet sneller was stopte hij voor een aftandse houten loods aan een van de vele havens aan de Mississippi. Aan de auto's voor de deur te zien hoefde ik niet bang te zijn voor $$$ menu's. In tegendeel. Auto's op een terrein van een Nederlandse autosloper hadden meer waarde...
Nog voordat ik iets kon zeggen sprong hij al de auto uit. Ik volgde. Het rook buiten vettig. Oh jee... Bij het aanraken van de grote brede deuren voelde je het vet zelfs. Ging het deze keer goed fout? Eenmaal binnen zag ik een grote zaal en lange druk bezette tafels met bankjes. Met overal knalhard TL licht. Gezellig! Ik had bekijks, als enige blanke viel ik kennelijk nogal op. Duidelijk a place to be. Not. Links van waar we gingen zitten was een mega grote en heel erg open keuken. Ik zag enkel walmende frituurovens en een kudde afzuigkappen erboven. Mannen in lange leren schorten gewapend met lange scheplepels harkten kilo's "seafood" uit grote plastic kliko's en pleurden alles in bruin borrelend vet. Koken was daar een aparte vorm van kunst: in het vet mikken, even roeren, eruit harken en zonder afdruipen de gefrituurde whatever op borden van een halve meter doorsnede schuiven. Voluptueuze dames pikten het op, schreeuwden een onverstaanbaar nummer alsof het kienen was en knalden het bord voor de winnaar hard op tafel. "Enjoy!" Mijn chauffeur straalde toen zijn bord als eerste op tafel crashte. Zonder iets te zeggen begon hij te knagen aan iets waarvan ik vermoedde dat het een krab was. Alles had één kleur: frituurbruin. En niets leek op elkaar. Alles aan elkaar vastgekoekt door een onduidelijk beslag. Fried seafood. Ik had dat anders ingeschat.. Maar alles moet je een keer geproefd hebben dus ook RobertZ ging eraan geloven. Ik vatte een grote klont en begon op hoop van zegen te knagen zoals ik anderen dat ook zag doen. En dat moment vergeet ik never-nooit meer. Die smaak! Waanzinnig! Zo ontzettend lekker! Super verse vis, krab, kreeft, garnalen, alle smaken kwamen perfect gebalanceerd uit die bruine vette klont tevoorschijn. Werkelijk fantastisch.... De chauffeur lachte en knikte bemoedigend. Meer kon die ook niet doen want de krabbepootjes kraakten links en rechts uit zijn mondhoeken.
Ik heb nog geprobeerd het recept te krijgen van het geheel maar a. kon ik dat Cajun dialect niet verstaan en b, ik begreep al snel dat dat recept heilig was. Begrijpelijk. Ik heb alles opgegeten. Alleen jammer dat ze geen Rennies mee gefrituurd hadden. Kon ik de uren daarna wel gebruiken.
Ik weet ook nog wat ik moest afrekenen. $18,- Voor 2 personen, inclusief iets wat leek op cola. Een lachertje. Toen al. Thuis zouden we hier het 10-voudige voor moeten betalen, met waarschijnlijk een tiende van de smaaksensatie die ik beleefd had. Na deze ervaring heb ik nooit meer deze smaaksensatie voor fried-seafood mogen ervaren.
De terugreis hoefde ik niet betalen. Ik mocht ook voorin zitten. Ik weet niet meer waarover we spraken, wel dat ik een éénmalige vriend voor het leven had gevonden. Zou zoiets nu nog mogelijk zijn?
Reactie plaatsen
Reacties